Nagłówek

FAQ

FAQ
Pomoc w doborze kandydatów do pracy to pomoc udzielana w procesie rekrutacji, obejmująca takie możliwe działania, jak:
  • określenie cech psychofizycznych niezbędnych do wykonywania pracy na konkretnym stanowisku,
  • diagnozowanie predyspozycji zawodowych osób bezrobotnych oraz poszukujących pracy – kandydatów do pracy,
  • kierowaniu kandydatów na specjalistyczne badania psychologiczne bądź lekarskie, pozwalające na wydanie opinii o ich przydatności zawodowej.
Z pomocy w doborze kandydatów skorzystać może każdy pracodawca. Trzeba tylko skontaktować się z właściwym urzędem pracy. Urzędy pracy dysponują wysoko wykwalifikowanymi ekspertami z zakresu selekcji i rekrutacji, którzy swoje fachowe usługi dla firm oferują za darmo.
Poradnictwo zawodowe jest usługą, w ramach której pracodawcy krajowi mogą skorzystać ze specjalistycznej pomocy doradców zawodowych zatrudnionych w urzędzie pracy.
 
Poradnictwo zawodowe świadczone przez urzędy pracy, adresowane do pracodawców, obejmuje:
  • pomoc w doborze kandydatów do pracy spośród osób bezrobotnych i poszukujących pracy;
  • pomoc we wspieraniu rozwoju zawodowego pracodawcy i jego pracowników przez udzielanie porad zawodowych.
Pomoc udzielana jest poprzez porady zawodowe, informacje na temat rynku pracy oraz możliwości szkolenia i kształcenia. Doradca zawodowy może pomóc w procesie rekrutacji, począwszy od określenia cech psychofizycznych niezbędnych do wykonywania konkretnego zawodu, poprzez pomoc w poszukiwaniu odpowiednich kandydatów do pracy spośród osób bezrobotnych i poszukujących pracy.

Pomoc pracodawcy w doborze kandydatów może być świadczona wtedy, gdy PUP przyjmie do realizacji ofertę pracy od tego pracodawcy. Następnie pracodawca winien złożyć w urzędzie pracy pisemny wniosek (zobacz jakie informacje powinien zawierać wniosek), o możliwość skorzystania z pomocy doradcy zawodowego w doborze kandydatów na miejsce/a pracy zgłoszone przez niego w ofercie pracy. Wniosek ten może być złożony równocześnie z ofertą pracy.

Wniosek powinien zawierać następujące informacje:
  • imię i nazwisko lub nazwę pracodawcy,
  • adres,
  • numer telefonu i faksu,
  • adres poczty elektronicznej i adres strony internetowej, jeżeli pracodawca posiada tego typu środki komunikacji,
  • imię i nazwisko osoby wyznaczonej do kontaktów,
  • numer identyfikacji podatkowej NIP,
  • określenie zakresu oczekiwanej pomocy.
W przypadku potrzeby indywidualnego rozwoju zawodowego pracodawca powinien dołączyć listę osób zawierającą:
  • imię i nazwisko,
  • numer PESEL, a w przypadku cudzoziemca numer dokumentu stwierdzającego tożsamość,
  • numer identyfikacji podatkowej pracodawcy NIP.
Usługi z zakresu poradnictwa dla pracodawców są realizowane zgodnie z zasadami:
  • dostępności usług poradnictwa zawodowego,
  • dobrowolności,
  • równości bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, orientację seksualną, przekonania polityczne i wyznanie religijne lub przynależność związkową,
  • swobody wyboru zawodu i miejsca zatrudnienia,
  • bezpłatności,
  • poufności i ochrony danych.
Pośrednictwo pracy jest jedną z podstawowych usług oferowanych przez powiatowe urzędy pracy. Polega na udzielaniu pomocy bezrobotnym i poszukującym pracy w uzyskaniu odpowiedniego zatrudnienia poprzez pozyskiwanie ofert pracy, ich upowszechnianie,  informuje o aktualnej sytuacji i przewidywanych zmianach na rynku pracy, informowanie o ofertach pasujących do wymagań osób poszukujących pracy oraz inicjowanie kontaktów z potencjalnymi pracodawcami.

Pośrednictwo pracy realizowane przez urzędy pracy zawsze jest nieodpłatne, dobrowolne, ogólnie dostępne, jawne (wszystkie oferty pracy są podawane do wiadomości bezrobotnym i poszukującym pracy) i świadczone na zasadach równości (nie dyskryminuje nikogo bez względu na jego płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie lub orientację seksualną).
Procedura uproszczona, nazywana także "procedurą oświadczeniową" pozwala obywatelowi jednego z 5 państw: Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii i Ukrainy wykonywać pracę w Polsce przez 6 miesięcy w okresie 12 następujących po sobie miesięcy bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę.
Warunkiem skorzystania z procedury uproszczonej jest zarejestrowanie przez pracodawcę we właściwym ze względu na miejsce stałego pobytu lub siedzibę podmiot upowierzającego pracę powiatowym urzędzie pracy oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi, oraz posiadanie przez cudzoziemca dokument potwierdzający tytuł pobytowy w RP, uprawniający go do wykonywania pracy na terytorium RP.

Więcej informacji na stronie Powierzenie pracy na podstawie oświadczenia.
Polacy na podstawie art. 21 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, podlegają prawu do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z uwzględnieniem ograniczeń związanych z okresami przejściowymi dla poszczególnych państwach Unii. Swoboda przemieszczania się w Unii należy do podstawowych praw każdego obywatela państwa członkowskiego i oznacza, że obywatele polscy mogą podejmować pracę w państwach Unii bez konieczności uzyskiwania pozwoleń na pracę.

Swobodny przepływ pracowników opiera się na równym traktowaniu obywateli państw Unii w zakresie wynagrodzenia oraz innych warunków pracy i zatrudnienia. Swobodny przepływ pracowników obejmuje również członków rodzin osób migrujących (art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej).
Polacy poszukujący pracy w krajach Unii Europejskiej mogą korzystać z podjęcia pracy bez posiadania pozwolenia na pracę na podstawie funkcjonującego prawa do swobodnego przemieszczania się.

W krajach Europejskiego Obszaru Gospodarczego (tj. w krajach Unii Europejskiej oraz w Islandii, Liechtensteinie i Norwegii), a także w Szwajcarii, również funkcjonuje prawo do swobodnego przemieszczania się.

Jeśli poszukujesz pracy w kraju spoza Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Szwajcarii, należy zapoznać się z zasadami podejmowania pracy w wybranym przez Ciebie kraju. Informacje na ten temat znajdziesz w ambasadzie danego kraju w Polsce lub ambasadzie polskiej w tym kraju.

Należy pamiętać, że przy podejmowaniu pracy w Unii obowiązują przepisy prawa, obowiązujące w danym kraju. Ewentualne spory w zakresie spraw pracowniczych rozstrzyga sąd w kraju pracodawcy.

Przed podjęciem pracy w krajach Unii, należy zapoznać się z materiałami na temat podejmowania pracy na granicą publikowanymi na stronach Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej oraz na krajowej stronie internetowej EURES.
Zarejestrowany w polskich służbach zatrudnienia (powiatowym urzędzie pracy) bezrobotny, który pracował ostatnio w innym państwie członkowskim (w tym przypadku Szwecji), powinien złożyć w polskiej instytucji właściwej – wojewódzkim urzędzie pracy – wszelkie posiadane dokumenty potwierdzające jego pracę za granicą. Oznacza to, że przed wyjazdem ze Szwecji koniecznie musi uzyskać od swojego pracodawcy bądź pracodawców dokumenty świadczące o jego okresach pracy, np. świadectwa pracy, odcinki wypłat, dokumenty podatkowe, itp. W myśl unijnych przepisów o koordynacji  - polska instytucja właściwa, tj. instytucja dokonująca sumowania okresów, ma obowiązek skontaktować się z instytucjami państw, w których bezrobotny również pracował, w celu ustalenia wszystkich okresów ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na własny rachunek spełnionych w tych państwach. Zagraniczna instytucja właściwa na podstawie dokumentów dostarczonych przez bezrobotnego i przesłanych przez polską instytucję właściwą wystawi urzędowy dokument SED  z serii U, w którym potwierdzi okresy ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na własny rachunek. Niemniej, zgodnie z przepisami unijnymi , bezrobotny może sam zwrócić się do szwedzkiej instytucji właściwej z wnioskiem o wydanie dokumentu potwierdzającego okresy pracy spełnione przez niego w tym państwie – tzw. dokumentu U1. Jeśli jednak osoba bezrobotna, przed wyjazdem z państwa ostatniej pracy nie uzyska ww. dokumentu U1, zrobi to wojewódzki urząd pracy. Obowiązkiem bezrobotnego jest jednak złożenie w wojewódzkim urzędzie pracy wszelkich posiadanych dokumentów potwierdzających jego pracę za granicą. Po otrzymaniu tych dokumentów wojewódzki urząd pracy zwróci się do zagranicznej instytucji właściwej z prośbą o oficjalne potwierdzenie na odpowiednim dokumencie urzędowym (dokumencie SED) spełnionych w tym państwie okresów ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na własny rachunek. 
Ważność zezwolenia na pracę może zostać przedłużona pod warunkiem złożenia odpowiedniego wniosku nie później niż miesiąc przed wygaśnięciem zezwolenia. W przypadku zezwoleń typu A informacja o lokalnym rynku pracy nie jest potrzebna jeśli pozycja/zawód pracownika pozostają niezmienione.
Jak wyjaśniono w odpowiedzi powyżej, okres pracy za granicą może być, co do zasady, zaliczony do uprawnień do zasiłku w Polsce jedynie w sytuacji, gdy bezrobotny ostatni okres ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia spełnił w Polsce. Istnieje jednak wyjątek od tej zasady, który pozwala uwzględnić ostatni okres ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na własny rachunek w innym państwie członkowskim i na jego podstawie przyznać prawo do zasiłku dla bezrobotnych w Polsce. Zgodnie z unijnymi przepisami o koordynacji, powyższy wyjątek może być stosowany do pewnych kategorii pracowników, którzy utrzymują bliskie związki z krajem swego pochodzenia, np.: do pracowników sezonowych lub pracowników transportu międzynarodowego. Biorąc pod uwagę, że osoba zainteresowana wyjeżdżała do Holandii tylko na okres prac sezonowych, po czym wracała do Polski, do swojej rodziny, można przypuszczać, że zostanie objęta wyjątkiem wynikającym z unijnych przepisów o koordynacji  i wojewódzki urząd pracy zaliczy jej okres pracy w Holandii do okresu uprawniającego do zasiłku dla bezrobotnych w Polsce. Należy jednak dodać, że aby uzyskać prawo do zasiłku dla bezrobotnych na zasadach koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, bezrobotny musi spełnić wymogi określone również w polskim ustawodawstwie. W związku z powyższym osoba zainteresowana otrzyma zasiłek dla bezrobotnych w Polsce pod warunkiem udokumentowania okresu 365 dni ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia liczonych w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień jej rejestracji w powiatowym urzędzie pracy. Do okresu tego zaliczone zostaną okresy ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia w Holandii oraz ewentualne okresy zatrudnienia w Polsce w wymaganym okresie.
Będziesz otrzymywał dodatek aktywizacyjny przez:
  1. przez połowę okresu, w jakim przysługiwałby Ci jeszcze zasiłek, w wysokości do 50% zasiłku dla bezrobotnych,
    - jeśli jesteś bezrobotny, masz prawo do zasiłku i z własnej inicjatywy podjąłeś zatrudnienie lub inną pracę zarobkową;
  2. przez cały okres, w jakim przysługiwałby Ci jeszcze zasiłek, w wysokości stanowiącej różnicę między minimalnym wynagrodzeniem za pracę a otrzymywanym wynagrodzeniem, nie większej jednak niż 50% zasiłku dla bezrobotnych,
    - jeśli podjąłeś zatrudnienie w wyniku skierowania przez powiatowy urząd pracy
Zgodnie z unijnymi przepisami o koordynacji osoba bezrobotna podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym była ostatnio ubezpieczona z tytułu wykonywania pracy najemnej lub pracy na własny rachunek. Oznacza to, że jeśli ostatni okres pracy został spełniony w Niemczech, osoba taka powinna się zarejestrować w niemieckich służbach zatrudnienia (niemieckim urzędzie pracy) i tam złożyć wniosek o przyznanie prawa do zasiłku dla bezrobotnych, na podstawie niemieckiego ustawodawstwa. 
Pracownik przygraniczny to osoba pracująca na terytorium jednego państwa i zamieszkująca na terytorium innego państwa, do którego powraca każdego dnia lub przynajmniej raz w tygodniu. Osoba taka podlega ustawodawstwu państwa zamieszkania i w tym państwie powinna się ubiegać o przyznanie prawa do zasiłku dla bezrobotnych z zaliczeniem okresów pracy spełnionych za granicą. Oznacza to, że osoba pracująca w Czechach, która mieszka w Polsce, po zakończonej pracy powinna zarejestrować się jako osoba bezrobotna we właściwym miejscowo powiatowym urzędzie pracy i złożyć odpowiednie dokumenty w wojewódzkim urzędzie pracy w celu ustalenia uprawnień do zasiłku dla bezrobotnych.

Przykład:
Pani Pawlak zamieszkiwała i pracowała w Słubicach w Polsce do końca 2011 r. 1 lutego 2012 r. podjęła pracę we Frankfurcie nad Odrą w Niemczech, przy czym wciąż zamieszkiwała w Słubicach i codziennie dojeżdżała do pracy. Pani Pawlak utraciła pracę w Niemczech w sierpniu 2013 r. W tym przypadku Pani Pawlak, jako pracownik przygraniczny, może ubiegać się o zasiłek dla bezrobotnych wyłącznie w Polsce, a więc powinna jak najszybciej zarejestrować się jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w Słubicach.
Przygotowanie zawodowe dorosłych jest formą aktywizacji przeznaczoną do realizacji przede wszystkim u pracodawcy, według programu obejmującego nabywanie umiejętności praktycznych i wiedzy teoretycznej.  Kończy się egzaminem.

Na naukę umiejętności praktycznych u pracodawcy przeznacza się co najmniej 80% czasu, 20% czasu to nauka teorii, która może odbywać się u pracodawcy lub w instytucji szkoleniowej. Uczestnik otrzymuje stypendium w wysokości 120% zasiłku dla bezrobotnych.

Przygotowanie zawodowe dorosłych odbywa się w dwóch formach:
  • krótszej - przyuczenie do pracy dorosłych, które umożliwia zdobycie umiejętności lub wybranych kwalifikacji zawodowych i kończy się egzaminem sprawdzającym przeprowadzonym przez komisję egzaminacyjną izby rzemieślniczej, instytucję szkoleniową wpisaną do rejestru instytucji szkoleniowych lub inną instytucję uprawnioną do przeprowadzania egzaminów wskazaną przez powiatowy urząd pracy.
  • dłuższej - praktyczna nauka zawodu dorosłych, która umożliwia uzyskanie zawodu i kończy się egzaminem przeprowadzanym przez okręgową komisję egzaminacyjną w systemie oświaty lub egzaminem czeladniczym przeprowadzanym przez komisje izb rzemieślniczych.
Uczestnictwo w przygotowaniu zawodowym dorosłych umożliwia zdobycie nowego zawodu, pojedynczych kwalifikacji zawodowych lub umiejętności zawodowych.
Do powiatowego urzędu pracy pracodawca powinien złożyć wniosek o zawarcie umowy o zorganizowanie stażu, w którym podane będą:
  • dane organizatora stażu: nazwa firmy lub imię i nazwisko, siedziba, miejsce prowadzenia działalności oraz dane osoby reprezentującej firmę,
  • liczba pracowników firmy,
  • liczba stanowisk przewidzianych dla stażystów,
  • dane opiekuna bezrobotnego,
  • proponowany okres odbywania stażu, nie krótszy niż 3 miesiące,
  • nazwa zawodu, komórka organizacyjna i stanowisko pracy stażysty oraz opis zadań zawodowych,
  • wykształcenie i predyspozycje psychofizyczne wymagane od kierowanych na staż.
Pracodawca może we wniosku wskazać bezrobotnego, którego chce przyjąć na staż podając jego imię nazwisko.
Refundacja kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy to pomoc finansowa udzielana przez Powiatowy Urząd Pracy w związku z utworzeniem lub doposażeniem stanowiska pracy i zatrudnieniem na tym stanowisku skierowanej przez Urząd osoby bezrobotnej przez okres co najmniej 24 miesięcy.

Powiatowy urząd pracy może zwrócić koszty wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy w wysokości określonej w zawartej umowie, nieprzekraczające 6-krotnego przeciętnego wynagrodzenia brutto.

Otrzymane środki można przeznaczyć w szczególności na: zakup środków trwałych, zakup urządzeń, maszyn, w tym środków niezbędnych do zapewnienia zgodności stanowiska pracy z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz wymaganiami ergonomii.
 
Warunki przyznawania refundacji określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 kwietnia 2012r. (Dz. U. z 2012r. Poz. 457 ze zm.)  w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej.
Rejestr Instytucji Szkoleniowych (RIS) jest bazą danych zawierającą informacje o kilkunastu tysiącach instytucji szkoleniowych i ich ofercie.

Dla instytucji szkoleniowych RIS stanowi narzędzie reklamy oferowanych usług. Pracownikom oraz klientom urzędów pracy pomaga zorientować się w ofercie szkoleniowej i dokonać racjonalnego wyboru.

Wpis do rejestru jest wymagany:
  • od instytucji szkoleniowych ubiegających się o zlecenie na szkolenie osób bezrobotnych i poszukujących pracy finansowane ze środków publicznych,
  • od instytucji przeprowadzających egzaminy na zakończenie przyuczenia do pracy (w ramach przygotowania zawodowego dorosłych).
Rejestr instytucji szkoleniowych zawiera m.in. informację o:
  • nazwie i adresie instytucji szkoleniowej,
  • tematyce szkoleń/ przygotowania zawodowego dorosłych,
  • kadrze dydaktycznej,
  • bazie lokalowej, jej wyposażeniu oraz współpracy z pracodawcami,
  • ocenie jakości szkoleń,
  • liczbie uczestników objętych szkoleniami/przygotowaniem zawodowym dorosłych w okresie ostatniego roku,
  • udzielanej pomocy uczestnikom i absolwentom szkolenia lub przygotowania zawodowego dorosłych w okresie ostatniego roku.
Sposób rozwiązania umowy o pracę ma wypływ na nabycie prawa do zasiłku.
Osoba, która w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem we właściwym  powiatowym urzędzie pracy rozwiązała stosunek pracy lub stosunek służbowy za wypowiedzeniem albo na mocy porozumienia stron, nabędzie prawo do zasiłku po okresie 90 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym  powiatowym urzędzie pracy i okres pobierania zasiłku ulegnie skróceniu o 90 dni.

Wyjątek stanowi przypadek, gdy porozumienie stron nastąpiło z powodu upadłości, likwidacji pracodawcy lub zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy albo rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego za wypowiedzeniem lub na mocy porozumienia stron nastąpiło z powodu zmiany miejsca zamieszkania lub pracownik rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 55 § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
Staż stanowi formę aktywizacji zawodowej osoby bezrobotnej, która umożliwia nabycie umiejętności praktycznych/kompetencji do wykonywania pracy przez realizowanie zadań w miejscu pracy bez nawiązania stosunku pracy z pracodawcą. Staż odbywa się na podstawie umowy zawartej przez starostę z pracodawcą, według określonego  programu. Pracodawca ma obowiązek wyznaczyć opiekuna stażu.

Stażysta otrzymuje co miesiąc stypendium w wysokości 120% zasiłku dla bezrobotnych.
Stypendium z tytułu podjęcia dalszej nauki może być przyznane bezrobotnemu pozostającemu w szczególnie trudnej sytuacji materialnej, który spełnia łącznie kryteria:
  1. nie posiada kwalifikacji zawodowych,
  2. w okresie 12 miesięcy od dnia zarejestrowania w powiatowym urzędzie pracy podjął dalszą naukę:
    1. w szkole ponadgimnazjalnej dla dorosłych, publicznej lub niepublicznej   o uprawnieniach szkoły publicznej albo
    2. w szkole wyższej na studiach niestacjonarnych;
  3. dysponuje dochodem na osobę w rodzinie w wysokości uprawniającej do uzyskania świadczeń z pomocy społecznej.
Stypendium jest wypłacane w wysokości 100% kwoty zasiłku dla bezrobotnych.

Decyzję o przyznaniu stypendium z tytułu podjęcia dalszej nauki podejmuje starosta (urząd pracy) w oparciu o ustalenia indywidualnego planu działania.
Szkolenia dla osób bezrobotnych i poszukujących pracy są rodzajem aktywizacji zawodowej finansowanej przez urzędy pracy, prowadzoną w formie kursu obejmującego przeciętnie nie mniej niż 25 godzin zegarowych w tygodniu, chyba że przepisy odrębne przewidują niższy wymiar szkolenia.

Uczestnik szkolenia otrzymuje co miesiąc stypendium równe 120% zasiłku dla bezrobotnych, jeżeli miesięczny wymiar godzin szkolenia wynosi co najmniej 150 godzin; w przypadku niższego miesięcznego wymiaru godzin szkolenia wysokość stypendium ustala się proporcjonalnie, z tym że stypendium nie może być niższe niż 20% zasiłku. Po ukończeniu szkolenia uczestnik otrzymuje zaświadczenie lub inny dokument wystawiony przez instytucję szkoleniową.

Decyzję o skierowaniu na szkolenie podejmuje starosta (urząd pracy) w oparciu o ustalenia indywidualnego planu działania.
W celu wspierania mobilności pracowników na terenie państw członkowskich UE, EOG i Szwajcarii Komisja Europejska powołała sieć Europejskich Służb Zatrudnienia – EURES.

EURES to formalna sieć współpracy publicznych służb zatrudnienia (urzędów pracy) oraz innych organizacji regionalnych, krajowych i międzynarodowych z państw członkowskich UE, EOG i Szwajcarii, która za pośrednictwem doradców EURES i asystentów EURES a także innego personelu organizacji partnerskich, świadczy usługi z zakresu unijnego pośrednictwa pracy oraz doradztwa z zakresu unijnej mobilności pracowników, w tym warunków życia i pracy w państwach członkowskich.

W Polsce sieć EURES jest koordynowana przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej a usługi sieci są świadczone w każdym wojewódzkim i powiatowym urzędzie pracy. Zakres usług na poziomie wojewódzkim jest szerszy niż na poziomie powiatowym.

Przejdź na stronę Europejskiego Portalu Mobilności Zawodowej aby poznać szczegóły dotyczące oferowanych usług dla polskich pracodawców.
Strona 8 z 10
— 25 pozycji na stronie
176 - 200 z 226.